سینما و اعتیاد؛ مرثیه‌ای بر یک رویا

سال‌ها پیش یکی از دوستان نزدیک خانوادگی در حدود 20 سالگی، به حشیش،‌ سپس کراک و در پایان شیشه معتاد شد و تمام تلاش‌های خانواده برای درمان در کمپ و متادون و ... بی‌نتیجه ماند. در یک صحبت دوستانه به او گفتم که به نظر من باید حتماً چیزی را جایگزین اعتیاد کنی و پیشنهادم ورزش یا سینما بود. پیشنهاد من با استقبال فراوان او روبه‌رو شد و به سینما  روی آورد و با توجه به علاقه‌ی خودم هم به سینما، این روند خیلی سریع پیش رفت و در عرض چند ماه به یک طرفدار جدی و کلکسیونر فیلم‌های مختلف تبدیل شد که تعجب همه را برانگیخت. خودش فیلم‌ها را زیرنویس می‌کرد و نسخه‌های مختلف از دو فیلم را نگه می‌داشت. این کار حتی به منبع درآمدی برای او تبدیل شد و توانست اعتیاد را به کلی کنار بگذارد. چند سال بعد قرار بود در کنار هم فیلمی را ببینیم که من فیلم «مرثیه‌ای بر یک رویا» را پیشنهاد کردم. او بلافاصله پاسخ داد: «اصلاً، به قدری صحنه‌های مصرف مواد در این فیلم طبیعیه که ممکنه باعث وسوسه‌ی من بشه تا دوباره برم سمت مواد.»